De stamvaders van de drie takken

Gijsbert Beijen (6.13) was een zoon uit het eerste huwelijk van Dirck. Hij was de stamvader van de tak Gijsbert.

Harman Beijen (6.15) was ook een zoon uit het eerste huwelijk. Hij was de stamvader van de tak Jan Thomas, die genoemd is naar de centrale figuur uit die tak.

Johannes Beijen (6.21), die meestal Johan of Jan werd genoemd, was een zoon uit het vierde huwelijk van Dirck (dat met Cornelia van Laren). Hij was de stamvader van de tak Johan Franco.

Deze drie zoons staan zowel op het schema van de oudste generaties als op dat van hun eigen tak.
Er wordt meer over hen gezegd bij de takken waarvan zij de stamvaders waren.

Hendrik Beijen

Maria Beijen en haar kinderen

In 1695 en 1698 werden er in Montfoort nog twee kinderen van Maria gedoopt. Verdere informatie over Maria en haar kinderen is niet bekend.

Jodocus Beijen en zijn nakomelingen

Uit de advertentie hiernaast blijkt dat de laatstgenoemde Jodocus in 1797 in Haarlem overleed na een langdurige borstkwaal. De advertentie werd geplaatst door zijn weduwe Aplonia van Ankeren. Het is de oudst bekende overlijdensadvertentie van een lid van een van de families Beijen.

Pieter Beijen, soldaat bij de VOC

Adrianus Beijen en zijn nakomelingen

Hoewel dit takje dus tot in de twintigste eeuw heeft bestaan, zijn dit takje en andere kleine uitgestorven takjes om praktische redenen meegenomen bij de oudste generaties.

Vader en dochter veroordeeld

Adrianus Beijen (10.1), een achter-achterkleinzoon van de hierboven genoemde Adrianus, werd geboren in 1795 en was schoenmaker van beroep. Hij was getrouwd met Anna van der Wijs. Ze kregen zes dochters, van wie er twee jong overleden. Rond 1835 verhuisden ze van Amsterdam naar de Dubbele Buurt in de toenmalige gemeente Nieuwer-Amstel, bij wat nu het begin van de Amstelveenseweg in Amsterdam is. Nadat Adrianus werkloos was geworden, kwam hij diverse keren in aanraking met de justitie. Hij werd in 1848 wegens bedelarij in Amsterdam veroordeeld tot acht dagen hechtenis en aansluitende opname in het bedelaarshuis. Bij de bepaling van de hoogte van de straf hield de rechtbank rekening met zijn armoede en het feit dat hij geen werk had. Een paar maanden later herhaalde dit zich. Daarna werd Adrianus overgebracht naar de rijkswerkinrichting Ommerschans in Overijssel. Na zijn terugkeer werd hij in 1850 opnieuw aangehouden wegens bedelarij, en dat leverde dezelfde straf op. Na een verblijf van negen maanden in Ommerschans kwam hij weer terug. In 1853 overleed Adrianus' vrouw. In 1854 werd hij weer aangehouden wegens bedelarij. Deze keer zag de rechtbank geen verzachtende omstandigheden; hij kreeg nu drie maanden cel en en aansluitende opname in de rijkswerkinrichting. Dat was de laatste keer: in 1857 overleed Adrianus in Ommerschans. Hij was 62 jaar oud. Zijn dochter Hendrika Beijen (11.5), die geboren was in 1833, trouwde in 1870 met Dirk Klijnschmidt. Nadat Dirk in 1881 overleden was, trad ze als meid-huishoudster in dienst bij een familie in de Saxenburgerstraat bij het Vondelpark. In 1884 werd ze verdacht van het stelen van twee gouden ringen en een flacon met een gouden dop. Toen ze merkte dat de diefstal ontdekt was, gooide ze de flacon in het water en de ringen in het secreet (door de rechtbank eufemistisch ook aangeduid als "de beste kamer"), maar die konden er weer uitgevist worden. Hendrika legde een bekentenis af en werd wegens "diefstal gepleegd door een loonbediende ten nadeele van haren meester" veroordeeld tot negen maanden gevangenisstraf. Hendrika hertrouwde in 1887 met de weduwnaar Willem IJkman, die in 1898 overleed. Zelf overleed Hendrika in 1914 op 81-jarige leeftijd.